بسم الله الرحمن الرحیم
ستایش مخصوص خداوند است که مبدأ هستی است، بدون آنکه قبل از آن اولین باشد، و آخر در هستی است بی آنکه او را انتهایی باشد. آن خداوندی که چشم بینندگان از دیدنش ناتوان، و اندیشه توصیف کنندگان از تعریفش عاجز است.
سپاس خداوندی را که بندگانش نعمتهایش را به کار گرفته ولی سپاس او را بجای نمی آورند و زمانی که انسانها از سپاس و شکر حضرت حق غافل شوند در واقع از مرز انسانیت بیرون رفته و از حیوانیت سر در آورده اند و در این مرحله در زمره چهارپایان قرار می گیرند، چنانچه خداوند در قرآن کریم می فرماید: “انسانهای غافل مانند حیوانند بلکه گمراه تر از حیوان".
ستایش از آن خداوند است که خود را به ما نمایاند و طریقه سپاسگزاری از خود را به ما الهام فرمود و همچنین درهای دانش را جهت آشنا شدن ما به ربوبیتش باز کرد و ما را به اخلاص در توحیدش رهنمون ساخت و از هرگونه شرک و تردید در امرش برکنار داشت.
ستایش از آن خداوندی است که ما را به وادی توبه و بازگشت رهنمون گردید که اگر فضل او در کار نبود بدان توفیق نمی یافتیم. و بالاخره ستایشی باشد که به سبب آن در زمره سعادتمندان از دوستان او قرار گیریم و از جمله شهیدان به خون خفته، به شمشیرهای دشمنانش در آییم، همانا او سرپرستی است منزه و ستوده.
صحیفه سجادیه
